Σαββατοκύριακο στο Αγκίστρι

Παρασκευή μεσημέρι λοιπόν, πάμε διπλοκάβαλοι με τη Λένα για να πάρουμε και δεύτερο ποδήλατο από ένα φίλο στο Πεδίον του Άρεως. Αφού μας έδωσε τις ευχές του και τα λοιπά γυρνάμε στο Γουδή όπου διαπιστώνω ότι έχασα το κινητό μου -ω τί δώρο για το διήμερο!- κάτι που ποτέ δε μου είχε ξανασυμβεί.

Σάβατο στις 6 το πρωί εγερτήριο, ποδήλατο, ηλεκτρικός, ποδήλατο, πλοίο και οι πρώτες πεταλιές στο Αγκίστρι δεν άργησαν να κινήσουν. Το ποδήλατο απολαμβάνει δωρεάν εισητήριο στα πλοία παρεπιπτόντως.

Αρχικά κινηθήκαμε δυτικά του λιμανιού, αλλά ο δρόμος γρήγορα σταμάταγε ενώ οι παραλίες δε λέγανε και τίποτα το ιδιαίτερο, εκτός από μία πολύ δυσπρόσιτη παραλία μάλλον γυμνιστών. Γυρίσαμε πίσω λοιπόν και αφού κάναμε το γύρο του μισού νησιού (μια κουτσουλιά είναι μή φανταστείτε) φτάσαμε στη Δραγουνέρα (μικρή και μεγάλη), όπου με χαρά διαπιστώσαμε και άλλους συν-ελεύθερους-κατασκηνωτές οι περισσότεροι εκ των οποίων με το ποδήλατο παρκαρισμένο απ' έξω!

Στήσαμε τη σκηνή και γρήγορα-γρήγορα ένα τονωτικό μπάνιο μας έκανε να θέλουμε να πάμε στην άλλη άκρη, σε ένα και καλά νησάκι, την Απόνησσο. Οι ανηφόρες ήταν μπόλικες αλλά οι βουτιές στην Απόνησσο περισσότερες. Στον γυρισμό δε σταματήσαμε στη Δραγουνέρα αλλά συνεχίσαμε για το Λιμάνι όπου φάγαμε και μας βγήκε η κούραση.

Επιστροφή και ύπνο. Δηλαδή όχι ακριβώς, γιατί με τόσα προσκοπάκια να φωνάζουν στην παραλία, "Προοοοοσκοπισμός! Στοοοοοο Αγκίστρι! Δίνει υγεία και χαρά!" και δώσε χορό και πλατσουρίσματα. Παρεπιπτόντως τους προσκόπους πάντα τους έβλεπα με σκεπτικισμό αλλά βλέποντας τα παιδιά εκεί σκέφτηκα, "από το playstation καλύτερα".

Την άλλη μέρα δεν είχαμε και πολλές επιλογές, ουσιαστικά το νησί το είχαμε γυρίσει όλο, και το μεσημέρι θα έπρεπε να είμαστε στο λιμάνι, οπότε έπειτα από ένα μπάνιο και φαγητό πήραμε το πλοίο της επιστροφής.

Το διήμερο όπως ήταν αναμενόμενο τα έσπασε! Δυστυχώς δεν είχαμε και πολύ όρεξη για φωτογραφίες οπότε δεν αποτυπώνεται ούτε στο ελάχιστο η πραγμαστικότητα σε αυτές. Το ποδήλατο είναι το μέσο και των διακοπών, δίνει τον απαραίτητο τόνο σε στιγμές υπερβολικής χαλάρωσης και κάνει τις στιγμές απόλαυσης ακόμα πιο απολαυστικές, όπως το να φτάνεις στην καταγάλανη παραλία μέτα από 30 χιλιόμετρα πετάλι.

Εύχομαι χιλιόμετρα πολλά στους αυτοκίνητους Γρεβενιώτες, σε χορταστικά φευγάτα ισιώματα, σε προκλητικά ζόρικες ανηφόρες, και φυσικά σε απολαυστικά στριφτερές κατηφόρες, ευτυχώς που υπάρχουν κι αυτές για να τις Ανεβαίνουμε!

Γρεβενιώτικους χαιρετισμούς!